suskunluğumu bozmalısın diyor içimdeki ses."Yazman lazım artık." " Tam yazacakken vazgeçtim birkaç sefer ; çünkü o çoşkuyu hissetmedim içimde."diyorum ona ve ekliyorum "kelimeler birbiri ardına korkmadan dökülmedi dilimden,klavyenin tuşlarına işlemedi sözcükleri parmaklarım."bazen yorgunluğumu bahane ettim bazende saçma sapan işlerin arkasına saklandım.paylaşmak ifade etmek çok önemliydi benim için.
Sakladığım düşüncelerin olduğu ortamlarda bulunmamıştım bundan birkaç yıl öncesine kadar.Zaten sevmediğim insanların bulunduğu ortamlara fazla girmemeye çalışırdım.Şimdi herşey farklılaşmaya başladığından beri bende bu değişime ayak uydurmaya çalıştım.Ama böyle olunca suskunlaştım git gide.Konuşacak paylaşacak birşey bulamadım ortak noktalar azdı zaten.Bazen Yeni yeni huylar edinmeye başladım mı acaba diye düşünür oldum.Bakıyorum kötü bir insan da değil ama yinede konuşamıyorum. Uzun ,içten cümleler kuramıyorum.Anlaşılmak da önemli zaman ilerledikçe,yaş geçtikçe belkide öğrendikçe insanları anlayabilcek insanlara uzun cümlelerimi dinletmek,hislerimi aktarabilmek istiyorum.işte artık bundan suskunluğum.
